Strike! / Strajk!
2020
The installation in the city centre of Chemnitz / Instalacja w centrum Chemnitz
|
In her work, Karolina Freino often uses meaningful gestures, shifts and interventions, dedicating them to specific places and spaces, penetrating their stories, combining senses and meanings in an unobvious and eloquent way. Strike! is a response to the experience of the POCHEN Symposium in Chemnitz and an invitation to try to address a theme related to the German reunion and activities of Treuhandanstalt.
Freino's intervention originally assumed a temporary cover-up of the monumental relief with a fragment of the Communist Manifesto: Proletarians of all countries unite!, part of the Karl Marx Monument by Leo Kerbel. Undurchführbar The Relief was to be covered by a reproduction of the historical strike board-manifesto from 1993 (the original of which can be found in Industriemuseum Chemnitz). On the 30th anniversary of the reunification, it was supposed to remind the story, which is still alive today and still not fully told. In fact, the incalculable number of individual stories behind the numbers printed on the board, as well as most of the statistical data we encounter every day. The gesture of covering up the workers' unification slogan, embodying their faith in the inevitably coming new order, with their real cry - the integration of this gesture of opposition to capitalist cannibalisation into the Marx monument - could be interpreted in many ways. As an accusation? As a question of uniting? About the value of work, goods, exploitation? The utopian nature of the revolution? Today, this original proposal - due to the historical value of the building, its technical and legal possibilities - is an original concept and point of reference. We kämpfen weiter! During the POCHEN Biennale, thanks to the extremely effort of the organizers, the work takes on an action dimension, becoming a very contemporary manifesto. It is a reminder of what is still to come back to - the need for social, global solidarity in the face of new threats, systemic and economic experiences. At the same time it undermines faith in this utopia. In the symbolic dimension, it no longer conceals, but is reviewed in a familiar slogan, still calling for a wake-up. Corresponds with it on a different, current level, while the giant head of the great philosopher is facing the strike poster, measuring it with his eyes. This tension is sparking. It is a question of the limits of capitalism that has not fallen. About the contemporary category of the "workers" and the responsibility of their bosses. The seamless safety of corporations "too big to fail" and their employees. The "social responsibility" of a business that cares only for itself. The sense of unification and the future of new unions. Social solidarity in the face of current challenges. Primacy of numbers and results. The boundaries and divisions that have been shared by successive generations since the industrial and then digital revolution, which have led to the commodification of the entire planet, the camouflage and rationalization of exploitation, illusory control, while the anthropocene anticipates a new era that is coming. Unite. Text: Krzysztof Dobrowolski |
|
|
W swojej twórczości Karolina Freino często posługuje się znaczącymi gestami, przesunięciami i interwencjami, dedykując je konkretnym miejscom i przestrzeniom, wnikając w ich historie, łącząc sensy i znaczenia w nieoczywisty i wymowny sposób. Strajk! stanowi odpowiedź na doświadczenia POCHEN Symposium w Chemnitz i zaproszenie do próby podjęcia tematu związanego z reunifikacją Niemiec i działalnością Treuhandanstalt.
Interwencja Freino oryginalnie zakładała czasowe zasłonięcie monumentalnego reliefu z fragmentem Manifestu komunistycznego: Proletariusze wszystkich krajów łączcie się!, stanowiącego część Karl Marx Monument autorstwa Lwa Kerbela. Undurchführbar Relief przykryty miał zostać reprodukcją historycznej planszy-manifestu strajkowego z 1993 roku (której oryginał znajduje się w Industriemuseum Chemnitz). W rocznicę 30-lecia ponownego zjednoczenia przypominać miał tę żywą do dziś i wciąż nie do końca opowiedzianą historię. A właściwie niepoliczalną ilość pojedynczych historii stojących za nadrukowanymi na planszy liczbami, a także większością danych statystycznych, które spotykamy na co dzień. Gest zasłonięcia unifikacyjnego hasła robotników, ucieleśniającego wiarę w nieuchronnie nadchodzący nowy porządek, ich realnym krzykiem – wkomponowanie tego gestu sprzeciwu wobec kapitalistycznej kanibalizacji w pomnik Marksa – można by było interpretować na wiele sposobów. Jako oskarżenie? Jako pytanie o "łączenie się" (unification, uniting … ?)? O wartość pracy, towaru, wyzysku? Utopijny charakter rewolucji? Dziś ta pierwotna propozycja - ze względu na wartość historyczną budynku, możliwości techniczne i prawne - stanowi oryginalny koncept i punkt odniesienia. Wir kämpfen weiter! Podczas POCHEN Biennale, dzięki niezwykle zaangażowanej postawie organizatorów, praca przyjmuje wymiar akcji, stając się bardzo współczesnym manifestem. Przypomina o tym, do czego wciąż należy wracać – konieczności społecznej, globalnej solidarności w obliczu nowych zagrożeń, doświadczeń systemowych i ekonomicznych. Jednocześnie podważa wiarę w tę utopię. W wymiarze symbolicznym już nie zakrywa, ale przegląda się w zapoznanym haśle, wciąż wzywającym do pobudki. Koresponduje z nim na innym, aktualnym poziomie, podczas gdy gigantyczna głowa wielkiego myśliciela zwrócona jest właśnie w stronę strajkowego plakatu, mierzy go wzrokiem. To napięcie aż iskrzy. Jest pytaniem o granice kapitalizmu, który nie upadł. O współczesną kategorię „robotnika” i odpowiedzialność ich szefów. Płynne bezpieczeństwo korporacji „zbyt dużych, by upaść” i ich pracowników. „Społeczną odpowiedzialność” biznesu troszczącego się tylko o siebie. Sens unifikacji i przyszłość nowych unii. Solidarność społeczną w obliczu aktualnych wyzwań. Prymat liczb i wyników. O granice i podziały, które stają się udziałem kolejnych pokoleń od czasów rewolucji przemysłowej, a potem cyfrowej, które doprowadziły do utowarowienia całej planety, zakamuflowania i racjonalizacji wyzysku, złudnej kontroli, podczas gdy antropocen antycypuje już nową epokę, która właśnie nadchodzi. Łączmy się. Tekst: Krzysztof Dobrowolski |
